Zaskocz mnie....

Z trudem wyczołgała się ze starego Forda, przytrzaśnięty drzwiami skrawek czerwonej, aksamitnej sukienki wisiał smętnie chłonąc krople wilgoć poranka.

Czołgała się, na jej pełnych, czerwonych wargach, krew ofiary mieszała się z własna krwią.

Szedł za nią powoli, majestatycznie, wyniośle. Szedł jakby czas zatrzymał się w tej jednej chwili.

Pochylił się, a z pod skórzanej kurtki wyciągnął ciężką siekierę. Lśniący metal i twarde drewno odwieczni towarzysze zabijania.

 - Jak? Na miłość boską jak? – położyła się na plecach, próbując spojrzeć mu w oczy.  Oczy tak nieludzko zimne.

- Nie wzywaj Jego imienia, suko – wycedził przez zęby – A tak po za tym jestem taki jak wy.

- Jak my? To nie możliwe, czułam bym, wiedziałam. Nie ty to nie możliwe

- Nie czułaś bo jestem w połowie człowiekiem – odparł z duma opierając się o długi trzonek siekiery – Ugryzłaś mnie bo tego chciałem, a dobrze nam wiadomo, że krew wampira zabije innego wampira.

 - To nie możliwe – prawie krzyczał, chcąc podnieść się na łokciach. Krew spływała jej po pełnych piersiach – Tylko wampir może stworzyć wampira. Kiedy ugryzie człowieka i musi tego naprawdę chcieć, Odwieczne prawo „nigdy więcej myśliwych od zwierzyny” Mieszańce nie istnieją!

Chwycił drugą ręką  trzonek siekiery i się zamachnął.

 - Zapomniałaś o In-Vitro suko.

Głowa, jeszcze nie tak dawno zniewalająco pięknej blondynki potoczyła się po leśnej polanie.