Kapitan policji Piotr P. był dobrym i sumiennym  funkcjonariuszem. Rozwikłanie paru niezbyt skomplikowanych spraw pozwoliło mu osiągnąć pewien prestiż
i ciepłą posadkę na posterunku policji w zapomnianym miasteczku. Piotr P. był też dobrym ojcem,  kochającym mężem i opiekunem porzuconych kotów.

Jednak czasami nasz bohater słyszał dzwoneczki, którym towarzyszył dziwne ogniki nazwane przez niego wróżkami. Kiedy w końcu wszystko mijało Piotr P. dzwonił do swych kumpli: Milczka, Kędziora, Drobiny i Stalówki, by spotkali się w starej lokomotywie. Lokomotywa, nazwana przez nich Nibylandią, od niepamiętnych czasów stał opuszczona na polu kukurydzy.

Wieczorem, kiedy cała paczka dotarła do celu Piotr P. brał do dłoni stary rzeźnicki hak i władczym gestem podnosił go do góry.

Kumple krzyczeli „Kapitan Hak, kapitan Hak”, a w oczach Piotra P. gościło szaleństwo. Kiedy stary budzik w kształcie krokodyla zadzwonił Piotr P. opuszczał lokomotywę by zaspokoić swoje głodne szaleństwo.

Dziś znów, jak od wielu lat, jakaś Wendy nie wróci do domu, a jej serce na zawsze pozostanie w Nibylandii w objęciach Piotrusia P.