Frunęły kartki zapisanego papieru, leniwie niesione wiatrem.

Przez chwilę szalały nad tafla jeziora, by w końcu położyć się na niej i zniknąć
w bezkresnej toni.

Na stromym, skalistym zboczu, stał ubrany na czarno mnich. Nie zostało mu już zbyt dużo kopert, ale każdą otwierał i przynajmniej pobieżnie czytał ukryty wewnątrz list.

- Ernest S. prosi o zdrowie dla rodziny, Alicja S. o lepszego męża, Piotr A. błaga
o zdrowie, Ula Z. pyta o zaginionego misia..…… - na kartkach wiele było próśb, pytań, błagań, a nawet żądań, ale każda, po kolei lądowała w odmętach jeziora.

Kiedy ostatnią kartkę zaczął unosić wiatr, zmęczony mnich usiadł na kamieniu, schował twarz w drżących dłoniach i zaczął szlochać.

W końcu ukląkł i wzniósł ręce do nieba, łzy ciągle płynęły mu z oczu, a słowa niczym wcześniej karty, unosiły się w powietrzu.

 - Moi kochani bracia, kochane siostry nikt nie odpowie na wasze pytania, nikt nie przychyli się do waszych próśb. – głos miał coraz bardziej donośny – A wiecie dlaczego? Bo ciągle nie wybrano nowego Boga. Konkurs ciągle nie rozstrzygnięto, bo kandydatów jest wielu i każdy się odwołuje.